Mijn geheime motto? ‘Het loopt zoals het hoort te lopen.’ Zo ook met mijn verhuizing naar Denemarken. Zoals je in mijn eerste blog uit de Denemarkenreeks kan lezen, had ik op mijn 18e al de wens om in Denemarken te wonen. Waarom duurde het dan nog tot mijn 35e voor het realiteit werd? De tijd was simpelweg nog niet rijp. Achteraf gezien kon ik erop vertrouwen dat het juiste moment zich vanzelf aan ging dienen.
De bescheiden pogingen die ik al eens deed
Het is niet dat ik het niet eerder geprobeerd heb. Er zijn 2 momenten geweest waarop ik de mogelijkheden om naar Denemarken te verhuizen al eens onderzocht:
- Tijdens mijn opleiding Communicatie was het mogelijk om in het 3e studiejaar een semester in het buitenland te studeren. Je snapt wel dat ik direct keek voor de mogelijkheden in Denemarken. Helaas had de hogeschool geen Deense connecties. Ik heb nog wat mogelijkheden onderzocht, maar koos uiteindelijk voor een half jaar studeren in Zweden. Waar ik een geweldige tijd heb gehad en ook een aardig woordje Zweeds leerde.
- In de eindfase van mijn opleiding Culturele Antropologie had ik een IELTS-toets gedaan. Een goede IELTS-score kun je gebruiken voor je inschrijving bij een universiteit in het buitenland of als je langer in een Engelstalig land wil blijven en die score nodig hebt voor je visum. Ik heb in die periode de hele studiecatalogus van de Universiteit van Kopenhagen doorgespit in de hoop iets tegen te komen dat mij aansprak. Na 7 jaar studeren (Communicatie + Culturele Antropologie) had ik eigenlijk geen zin meer om te studeren. Daardoor liet ik deze optie toch maar los.
Het ‘fijne’ is wel dat ik het destijds niet geforceerd heb. Nóg een studie? Nee, dat had ik echt niet gewild. Na 7 jaar student zijn, wil je wel eens iets anders. En in Zweden wonen is zo ongelooflijk magisch geweest. Ik had het niet willen missen.
Waarom de tijd nu wel rijp is
Het is een optelsom van verschillende kleine dingen die maken dat het nu de beste tijd ooit is om naar Denemarken te verhuizen. Om maar iets te noemen:
- Ik vond het niet leuk dat mijn kat overleed, maar als zij er nog geweest was, had ik dan überhaupt die reis van 3 maanden gemaakt in het afgelopen voorjaar?
- Wat als ik een andere rol op het werk vervulde, zou ik dan wel met sabbatical zijn gegaan op dit precieze moment?
Er zijn een paar dingen die mij het meest vertrouwen geven in het zetten van deze stap:
Wennen aan de aanwezigheid van insecten en spinnen
In mijn gehucht van 250 mensen word ik omringd door natuur en weilanden. Er is veel groen, ook om mijn eigen huisje heen. Op zo’n plek zijn best wel wat beestjes en daarmee ook in mijn huis. Spinnetjes (met korte en lange poten), wespen, vliegen en allerlei andere insecten. Een jaar of 5 geleden had ik nog gerild bij alles wat ik tegen zou komen, tegenwoordig is dat gelukkig minder erg.
Nadat ik een kat adopteerde, waren beestjes minder eng. Ik dacht elke keer: “Die zijn voor Missy.” Niet dat mijn kat er actief mee bezig was, maar ik voelde mij niet alleen in het omgaan met de beestjes. Dat maakte dat ik eraan wende dat er beestjes in huis waren. Je raadt het nooit, maar ze vielen mij niet actief aan en ik ging ook niet dood 😉
Beetje bij beetje begon ik ook steeds meer te zien dat dieren net zoveel recht hebben om te zijn waar ze zijn als ik dat heb. Hier in mijn Deense huisje heb ik veel beestjes naar buiten gebracht. Hoogtepunt tot dusver hierin is dat ik zelfs een mug naar buiten heb gebracht in plaats van tegen de muur geplet.
Vertrouwen op de financiële mogelijkheden en vaardigheden
Bij mijn vertrek naar Denemarken heb ik mijn baan opgezegd. Er zijn genoeg manieren om geld te verdienen én ik heb momenteel de financiële ruimte om een tijdje zonder inkomsten op te vangen. Dat geeft de rust en ruimte om een stap als deze te maken.
Ik heb graag een goed zicht op mijn financiën en maak elke maand een overzicht van wat er binnenkomt en wat eruit gaat. Dat geeft mij ook de houvast om te weten hoe ik het hier in Denemarken doe en waar ik op moet letten of op bijsturen. Dat vertrouwen is heel belangrijk. Ik ben mij ook bewust van het risico en omarm dat.
Vertrouwen in mijzelf
De Marlies die ik nu ben, is de beste Marlies die dit avontuur aan kan gaan. Het vertrouwen in mijzelf, in de wereld en in alle mogelijkheden die het leven biedt, zitten allemaal in mij. Natuurlijk is het soms spannend, maar dan op een positieve manier. Daar heeft veel aan bijgedragen en uiteindelijk is dit een optelsom van mijn hele leven. Van al mijn ervaringen, opgedane kennis en hoe mijn lichaam mij draagt. Mijn gewoontes, mijn gedachtes en mijn motivatie.
Zo ontstaat er een situatie waarin ik een goede (ik wil niet zeggen ‘perfecte’) mix heb om de stap te zetten en naar Denemarken te verhuizen.
Als bonus: ik heb over het grootste ‘doemscenario’ nagedacht. Door te weten wat het ergste is wat mij kan overkomen en te beseffen dat zelfs dát scenario helemaal oké is, geeft alle ruimte aan deze stap. En nu woon ik in Denemarken. Dat er 17 jaar tussen de eerste gedachte en de uitvoering zit, is helemaal perfect. Ik zou het niet op een andere manier willen. Het loopt zoals het hoort te lopen.
Daarop vertrouwen is het mooiste van allemaal.
